Emo Architectuur

Dag lieverd, met papa. Weet jij wat mama’s lievelingsjurk was? Trefzeker hakt de uitvaartverzekeraar op mijn emotie in. Ik hou het niet droog. Een oude man zit op de rand van het bed en legt een paar jurken neer. Hij aarzelt, zucht en pakt de telefoon. In een luttel moment zit je met tranen in je ogen. Dat hebben de reclamejongens knap bedacht. Kunnen architecten dat ook?

Wat is het voor sentiment? Je ziet iets dat je raakt. Het beeld is zorgvuldig opgebouwd. De man oogt eigenlijk te vitaal om al weduwnaar te worden. Dat is direct meelijwekkend: je voelt dat de man nu lange tijd alleen verder moet. Het decors is perfect; een sobere slaapkamer, haar kledingkast, haar kaptafel en hun bedrand. Het zonlicht straalt gefilterd naar binnen. Meer is niet nodig. Eén zin (echt geen woord te veel) is in dit tafereeltje genoeg. De kracht schuilt in het weglaten. Hoe subtieler, hoe sterker de emotie. In vakkringen noemt men deze commercial Emo-marketing.

In de architectuur is het niet anders. Er zijn veel gebouwen die hun waarde ontlenen aan de eenvoud. Waar less is is more. We hebben er in Haren weer een mooi voorbeeld bij: een villa aan de Oosterweg. Prachtig, door zijn vorm én materialisering. De villa heeft de oervorm van een huis, een huis met een zadeldak. Het bijgebouw heeft een iets vlakkere dakhelling (het is per slot een bijgebouw). Het huis is bovendien prachtig gedetailleerd. Er zit niets overbodigs aan. De houten gevels sluiten perfect aan op de daken. De goten vallen weg achter de gevels en regenpijpen zijn er niet. Natuurlijk het hout blijft niet zo. Het gaat vergrijzen. Na verloop van tijd wordt het geheel steeds mooier. De kleuren van de gevels en het dak worden nog meer een eenheid.

Dit is architectuur die je raakt. Kennelijk zijn architecten hiertoe dus in staat. Stop, kijk, geniet en hou je adem in. Want hoewel ik van de redactie tot 400 woorden mag doorschrijven doe ik dat maar niet. De kracht zit in het weglaten. Ook in een column van een architect.