Spontane Kunst

Aan het schrijven van een column kun je veel lol beleven. Als het denkwerk achter de rug is en je achter de computer zit om het uit te werken kun je genieten. Het is pure binnenpret. Als architect maak je dat ook mee.

Een voorbeeld uit mijn praktijk. Voor het centrum in een dorp in Oost Groningen had ik vijf puntige topgevels naast elkaar ontworpen. Dat vroeg om een ornament in de toppen. Ik kon niks bedenken en schetste er plots de vier letters en één cijfer van mijn bureaunaam in. Met veel plezier dacht ik aan het effect om op die wijze het bureau te vereeuwigen. Al was het maar voor mijn eigen lol, want niemand zou later snappen wat het betekende.

Afijn, het ontwerp werd uitgewerkt en de naam bleef op de tekeningen staan. De opdrachtgever zag het, schudde zijn hoofd van verbazing en daar bleef het bij. Totdat het gebouwd was. Ik schrok ervan toen ik het zag, schaamde me voor deze losbandigheid, maar stikte van de pret. De pleinbewoners waren echter not amused. Deze vorm van sluikreclame was ongehoord. Of ik het onmiddellijk wilde verwijderen. En men had natuurlijk gelijk. Inmiddels is het afgedekt met vijf borden met de tekst ANNO en de cijfers 2 0 0 8. Als die borden er ooit afvallen dan weten u en ik nu wat er weer komt te staan. Ach, het is architectenlol, u begrijpt dat.

In Haren zijn onlangs vergelijkbare pleziertjes gecreëerd. Boekhandel Boomker liet een fraaie afbeelding van Mandela op zijn zijgevel schilderen. Op de gevel die straks, als de buurman zijn schitterende bouwplan realiseert, aan het zicht wordt onttrokken. Prachtig toch? Dit is humor! Dat beleefde ook de voetbalfan die midden in de nacht de Meerwegbrug beschilderde. Om mee te dingen in de Heineken Rugnummeractie. Het is helaas waterverf, maar ik hoop werkelijk dat hij de hoofdprijs gewonnen heeft. En nu, tijdens één van de EK-wedstrijden, op de tribune zit na te genieten van zijn actie.