Haren Aan Zee

Ik vind het leuk om een school te mogen bouwen. Het herinnert me aan mijn eerste klas. De onderwijzer vertelde dat onze school zou worden afgebroken. Het indrukwekkende gebouw zou worden gesloopt! Moest plaats maken voor nieuwbouw….. Een schokkende mededeling want, amper zes jaar oud, konden we niet overzien wat dat allemaal voor ons zou betekenen. De bouw liet op zich wachten. Uiteindelijk heeft mijn jongste zusje nog 1 jaar in de nieuwbouw gezeten.

Toen ik met mijn echtgenote, vele jaren later, in Oosterhaar kwam wonen grensde onze achtertuin aan een stukje niemandsland waarop bouwplannen waren. Er zouden woningen komen. Starterswoningen, want zo veel ruimte was er niet. Onze tuin was behoorlijk diep, we zouden er geen last van krijgen. Maar toch was het spannend. De bouw liet echter op zich wachten en de buren en wij vroegen ons af wat er nog meer met dit stukje grond kon gebeuren. Wilde fantasieën, maar geen concrete voorstellen. Het bleef niemandsland. Toch had het op mij een diepere uitwerking. ’s Nachts droomde ik dat onze tuin grensde aan water. Aan echt water om in te varen. Er was een steiger en daar lag mijn boot aan. Ik droomde dit best vaak. Kennelijk was het mijn onderbewust ideaal om aan het water te wonen en om vanuit je tuin zo in je boot te kunnen stappen. We bleven er 15 jaar wonen. Het landje bleef leeg. Na ruim tien jaar was ik nog even in de buurt. En wat zag ik: de woningen staan er! Verrast liep ik er naar toe. Drie blokjes met drie starterswoningen aan een doodlopend straatje. Uitkijkend op de schutting achter in “onze” tuin. Keurige, brave huisjes, prima om in te wonen, vermoed ik. Maar wel midden in de zee van mijn dromen. 25 Jaar later is het er dus toch van gekomen; het kwam me bekend voor.