Twee euro
De brugwachter schreeuwt dat we moeten terugkomen! Dat dit zo maar niet kan! Dat we moeten aanleggen om direct te betalen, anders…. Oeps, omdat we té laat zagen, dat er voor twee bruggen 7 euro’s in het klompje moesten en we niet verder kwamen dan 5, riepen we dat we de resterende 2 euro lopend zouden brengen, zodra we de boot op de ligplaats achter de tweede brug zouden hebben aangemeerd. Maar die tweede brug, de Vrouwepoortsbrug, blijft voor ons gesloten. De brugwachter daar is ingeseind en komt boos langs het water aanbenen. Hij gebaart dat we direct moeten omdraaien. Dát is nu de gastvrije ontvangst in de Culturele Hoofdstad van Europa, Leeuwarden, de stad van mijn jeugd.
Ook de tentoonstelling over MC Escher, in het Fries Museum, blijft voor ons gesloten. We hadden moeten reserveren. Komt u een andere keer maar weer. Leeuwarders zijn onverbiddelijk! Ik had dat natuurlijk kunnen weten. Want in mijn straat stond namelijk de Pelikaankerk, waar ik als kind vele uren op het kerkplein heb doorgebracht met spelen, voetballen, etc. Maar dat mócht niet. Er was altijd de dreiging van de koster, die de bal zou afpakken.
Toch heb ik ook goede herinneringen. Zo was ik gefascineerd door deze prachtige kerk. Het was een plaatje. Waarschijnlijk ben ik daarom architect geworden. De kerk was ontworpen door Egbert Reitsma uit Glimmen (1892-1976). Kent u zijn werk? Een Meester in Baksteen! In Haren heeft hij veel woonhuizen gebouwd, zoals ’t Fortje aan de Rijksstraatweg 342. Het Noorder Sanatorium van Dennenoord in Zuidaren is ook van hem. Hij bouwde wel dertig kerken. Ik was, zoals gezegd, in Leeuwarden en in de gelegenheid om nu, na al die jaren, eens de binnenkant van de Pelikaankerk te bezichtigen. Wat een prachtig ruimtelijk ontwerp, met schitterende glas in lood ramen. Reitsma was lid van de kunstenaarsvereniging De Ploeg, die momenteel haar honderdste verjaardag viert. Alsof toeval niet bestaat, lees ik, terug aan boord op mijn IPad, een overlijdensadvertentie van de zoon van Egbert Reitsma, Lammert. Hij was, net als zijn vader, architect en werkte vanaf 1950 met hem samen.
De Vrouwepoortsbrug was mijn andere jeugdfascinatie. Ook van baksteen, in dezelfde stijl als de kerk. Deze brug had zo maar van de Reitsma’s kunnen zijn. Vier keer per dag liep ik er overheen, naar en van school. Ik heb er heel vaak op bootjes staan wachten. Maar voor mij zou de brug vandaag niet draaien. Twee euro is twee euro.
