Benauwd

Ik kan het niet helpen. Iedere keer als ik er langs rij kijk ik er naar. En elke keer denk ik: het klopt niet. Ik geef geen waardeoordeel hoor. Want dit huis is prima, maar toch blijf ik er naar kijken. Is dit beroepsdeformatie? Of heeft u dat ook?

Het huis staat langs de Kerklaan, in de eerste fase van Haren Noord. Een aantal woningen uit één koker, maar dan allemaal een beetje anders. In een eerdere column (april 2015) noemde ik deze aanpak al eens snoeptrommelarchitectuur. Deze huizen komen voor in rijtjes en ook als vrijstaande types, zoals op de linker foto. Maar er gebeurde iets vreemds: dit huis is te smal. Het is net of het klem is gezet in de werkbank. En dat de bankschroef langzaam een beetje is aangedraaid.

Het is hetzelfde gevoel dat je vroeger had in het gymnastieklokaal, toen je als kind werd fijn geperst tussen je vriendjes op die lange zitbank. Het voelt alsof je met beide vlakke handen tegen je wangen aandrukt, waardoor je mond een tuitje vormt. Hoe zal het binnen zijn? Steile trappen en hele smalle bedden? Ik word er een beetje benauwd van. Als ik het zie wil ik mijn armen horizontaal strekken, de ruimte zoeken en even schreeuwen.

Bekijk je de foto, dan is het misschien nog minder erg dan in het echt. Want dan zie je ook de zijkanten. En daarvoor geldt hetzelfde. Het huis is te smal. Of liever: te hoog in verhouding met de breedte. Hoe kan ik het beter uitleggen? Daarvoor heb ik de werkelijkheid gemanipuleerd en het huis breder gemaakt. Net zo breed tot het weer goed is: de rechter foto. Met excuses richting de bewoners en de architect. Ik kon het niet laten. Maar het geeft mij weer adem.