Echt paar

Een paar jaar geleden liep ik langs de zerken op een kerkhof en viel mijn oog op een grote zwarte plaat glimmend marmer, zo groot als een tweepersoonsbed. In de linker zijde was met gouden letters tekst gegraveerd; de rechter zijde was nog blanco. Daar komt de partner te liggen, was mijn eerste gedachte. Toen ik de tekst las bleek aan de linker zijde de man te liggen. Dat ontroert me. Je weet dat hij erop vertrouwt dat zij ooit naast hem komt te liggen.

Maar toen ik wat beter keek, bleek uit de data dat zij er al lang had moeten liggen. En dan schrik ik. Je adem stokt. Het is toch niet waar! Ze is niet gekomen!! Wat is er gebeurd? Waarom kwam ze niet? Dan ga je denken. Ze heeft gekozen om ergens anders te liggen. En waarschijnlijk naast iemand anders. Een nieuwe partner? Is ze na zijn dood verliefd geworden op een nieuwe vent? Het zal toch niet waar zijn? Ligt ze daarom niet naast hem? Of was ze na zijn overlijden eindelijk in staat om eens lekker zelf een beslissing te nemen? Wie zal het zeggen. Ach wat een leed! Ligt hij daar jaren lang op haar te wachten. Niet dat dat erg is, want hij heeft de tijd en hij weet dat het steeds korter wordt dat ze zal komen. Maar hij kan ook rekenen. Zó oud zal ze toch niet worden? Zijn vermoeden begint langzaam te groeien dat ze helemaal niet meer komt. Tot dat hij het zeker weet….. Wat verschrikkelijk moet dat voor hem zijn: hij blijft eeuwig alleen. Zoiets kan me jaren bezig houden.

Nee, dan ben ik zo blij als ik op een graf, op het kerkhof Eshof tussen Haren en Glimmen, dit echtpaar vind. Wat een prachtig stel. Je kunt zien dat hij er eerder kwam. En dat zij later is bijgezet. Zij wel. Wat een lieve vrouw en wat prachtig dat zij samen zo zijn uitgebeeld. Ook bij dit graf ga je fantaseren. Over het geluk van toen en van nu. Over het geluk van dit echt paar dat op deze wijze na hun dood gewoon voortgaat.