De Suikerbiet
Jaren geleden heeft de schrijver van Suske en Wiske overwogen om een stripverhaal te laten spelen in Groningen. Hij wilde kiezen uit twee titels: “Suske en Wiske en de Soete Suikerbiet” of “Suske en Wiske en de Verdwaalde Voederbiet”. Ik heb het album nooit gezien, maar de biet heb ik gevonden: achter de Oostwand van de Grote Markt in Groningen.
Want daar ligt ie; of liever gezegd: daar staat ie. Klaar om in gebruik genomen te worden. Nu het Forum haar definitieve vorm heeft gekregen, kunnen we allemaal zien, dat de suikerbiet daarvoor model heeft gestaan. Hij heeft de vorm én de kleur. Een beetje afgevlakt en wat slordig geschild, zou je kunnen zeggen. De biet staat fier rechtop, alsof hij daar geland is, nadat hij in een scherpe bocht van de vrachtwagen rolde. Maar mooi dat ie is! En typisch Gronings!
Nu de Suikerbiet klaar is kunnen we er ook in. Maar de meeste mensen zien hem van buiten. En dan zien ze door de raampjes dat er inmiddels binnen lichtjes branden. Alsof het kaarsje voor Sint Martinus al in de biet is aangestoken. Wat vind jij nou van het Forum, vraagt men mij vaak. Schrijf er eens een column over. Tja. Wat moet je er, als architect, van zeggen (u heeft toch ook nooit iets over de vorm gevraagd aan de Ontwerper van de suikerbiet?). De vorm van de Suikerbiet komt echt niet voort uit de invloed van de locatie. Bijvoorbeeld “dat de zichtlijnen op de Martinitoren een afvlakking op bepaalde plaatsen noodzakelijk maakte”. Dat gelooft geen mens. Er ís geen inpassing in de omgeving. Hij staat er gewoon. En die vind je mooi, of je vindt hem lelijk. Kun je dan wat zeggen over de kleur? Deze kleur heb ik in Groningen nog nooit op een gebouw gezien. Maar wel op een gewassen suikerbiet. Prima! Waarom niet? Dit cartoonachtige ontwerp is een product van stadse arrogantie en dat is volkomen gerechtvaardigd (het gemeentebestuur heeft ook haar gelijk gekregen, na de afgedwongen bouw van het Groninger Museum).
Je moet binnenkort eens binnen kijken. Om te genieten van het uitzicht bijvoorbeeld. Dat is niks nieuws hoor, je ziet het uitzicht vanaf de Martinitoren ook, maar door het gebrek aan roltrappen en een adequate verblijfsruimte in de toren, genoten we er te weinig van. Dat genieten kan nu in de Suikerbiet met een kopje koffie, vanuit het welhaast kermistieke, extravagante interieur. Kleurrijk en innovatief, het mocht wat kosten! Of ga voor het raam zitten lezen, in een boek uit de bibliotheek. Of in een Suske en Wiske; ik moet toch maar weer eens naar het album op zoek.
