Poetin is boos
Poetin belde. Met tegenzin nam ik op. Dag Vladimir, zei ik, maar hij was al aan het praten. Ik merkte meteen dat hij erg boos was. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om (in mijn vorige column) zijn vriendjes, de oligarchen, zwart te maken. Hoe ik de brutaliteit had om te zeggen dat rijke Russen geen smaak hebben en alleen macht en rijkdom willen uitstralen, door groter en groter te bouwen. Maar zo is het wél, antwoordde ik. Jullie willen alleen maar meer. En je hebt niet door, dat je met méér te willen, uiteindelijk minder krijgt! More is less, meneer Poetin! Maar hij had al opgehangen.
Nee, luisteren kan hij niet. Valt me nog mee, dat hij wél leest. Ik zal hem daarom eens laten zien, hoe mooi minder kan zijn. Want dat is er óók, hier in de buurt, naast alle oligarchitectuur. Een goed voorbeeld staat in Noordlaren. Al jaren geleden werd aan de rand van dit dorp een klein, modern huisje gebouwd. Ik krijg altijd een vrolijk gevoel, als ik het zie. Hoe fijn klein kan zijn. Het geeft de indruk van een recreatiehuisje (een Nederlands recreatiehuisje, meneer Poetin), maar dat is het niet. Met heel weinig middelen is hier een fraaie woning gemaakt. Een kop en een romp. Ik ben er nooit in geweest, maar, aan de raamvoering te zien, lijkt het wel split level. En daardoor zal het interieur, ondanks de geringe afmeting, toch erg ruimelijk zijn. Het staat op een prominente locatie. Als je het dorp binnenkomt gaat je gezicht meteen op zonnig. Wat een bescheidenheid! Zo kan het dus ook.
De toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Halbe Zijlstra, trad in 2018 af, omdat hij had verteld dat hij in 2006 in de datsja van Poetin was geweest (een bouwwerk dat absoluut níet op een recreatiehuisje lijkt). Halbe was daar echter zelf niet geweest. Het verhaal was van iemand anders. Toch koos hij deze verhaallijn omdat hij zijn bronnen wilde beschermen en kracht wilde bijzetten aan de belangrijke boodschap. Maar hij nam daarmee, als politicus, teveel dichterlijke vrijheid. Zijlstra waarschuwde ervoor dat wij, hier in Europa, weer te maken gaan krijgen met een oorlog. Een oorlog met Rusland, omdat Poetin, als heilig ideaal, een Groot-Rusland voor ogen had. Daar wilde Poetin naar toe. Groot-Rusland was, volgens Poetin: Rusland, Wit-Rusland, Oekraine en de Baltische Staten. En o ja, Kazachstan, was bovendien “nice to have”. Zijlstra heeft deze informatie terecht met Nederland gedeeld. Maar niet op de juiste wijze. Voor een politicus klonk het als liegen. Daarom trad hij af. Een columnist mag zoiets wél zeggen. Even later belde Poetin weer. Ik heb niet opgenomen.
