Tante Aaf

Ze was mooi en aantrekkelijk. Mijn tante was sexy, ze oogde lekker stout en ze prikkelde je fantasie. Ik hield stiekem een beetje van haar. Maar langzaam had de tand des tijds invloed op haar en het verouderingsproces trad in. Ze leed eronder. Ze trok zich terug uit haar vriendenkring. Ik dacht zelfs, dat ze niet meer gezien wilde worden. Ineens was ze vertrokken. Op vakantie, zeiden mijn ouders, naar Afrika…..

Maanden later kwam ze terug. Bijna onherkenbaar. Ze was nog mooier dan vroeger. Slank, grote borsten, een strakke huid, mooi bruin, prachtig haar, witte tanden, nieuwe kleren. En ze lachte weer en ze was er weer. Terug uit Afrika? Nee dus. Een reis naar Afrika duurde toen lang genoeg om te verbloemen dat ze gewoon in een kliniek was geweest. Een kliniek, ergens in Nederland denk ik, waar ze je weer kunnen opkalefateren. Je mond viel open als je haar zag. Ze droeg een nieuwe opvallende bril, waardoor iedereen vroeg: “Heb je een nieuwe bril?” En daarmee hoefde ze, heel slim, verder niets uit te leggen. Ze was dermate opgeknapt “in Afrika” dat we haar voortaan tante Aaf noemden.

In de week na het verschijnen van mijn column Hände Weg Von Handy in maart vorig jaar, waarin ik de gemeenteambtenaren opjutte dat ze de lakse eigenaar van villa Handy moesten sommeren om het pand op te knappen, werd het verkocht en direct reden de eerste busjes met bouwvakkers het erf op. Ze begonnen met een opknapbeurt van jewelste. De nieuwe eigenaar houdt van Handy. Dat is te zien. Werkelijk alles is aangepakt. Op kosten en moeite wordt niet bespaard. Nog even en ze is er weer helemaal. Grote complimenten zijn op zijn plaats. En wat een mooi toeval, dat deze opknapbeurt heeft geleid tot een nieuwe naam: Villa Aaf.