Vijftig tinten grijs

In Haren doen ze het ook. Net als in Vijftig Tinten Grijs. Met rode oortjes las ik het verhaal over de bloedmooie Marcia uit Haren, die het wel heel graag doet. Gelukkig niet op elke bladzijde, want dan wordt het vervelend, maar wel tenminste op het eind van elk hoofdstuk. Interessant, omdat het zo dichtbij is?

Mijn eerste boek deze zomer was van een Noorse schrijver. Dat boek boeide me zeer, behalve op de momenten dat de schrijver met grote precisie schreef waar de hoofdpersoon met zijn auto langs reed. Hij was onderweg van Hauketo naar de Herrgårdsveien. Bij het station van Ljan sloeg hij op het Solheimkruispunt linksaf en ging door de Rælingstunnel naar eilandje Ulvøya, et cetera. Ik dacht wie interesseert dat nou, als je Noorwegen niet kent.

Kort daarop zag ik een berichtje in Haren dé Krant over het nieuwe boek Onderschat. Een spannende liefdesthriller die zich afspeelt in Haren: allemaal bekende locaties. Dat wilde ik wel eens meemaken. Een boek met allemaal bekende locaties. Zou dat verschil maken? Jazeker, kan ik u zeggen. Voor degene die de locaties kent is het zeker een verrijking. Want het is leuk om te lezen wat je allemaal kunt doen aan de oever van het Paterswoldse meer. Marcia woont namelijk in het Paviljoen van het Familiehotel. Ik ben er maar eens voor u heen gevaren en inderdaad: een aantrekkelijk plek die uitnodigt tot creatief vertier. Eigenlijk een schande dat zoiets staat te verpieteren. Het is maar goed dat Marcia er woont. Dat maakt het nog een beetje interessant.

In het derde boek dat ik las (Geen Weg Terug, rond de misdadige verzekeringsmaatschappij Menzis en het corrupte Martini Ziekenhuis) kende ik bijna alle hoofdpersonen. Ze hadden echter, heel omslachtig, allemaal een schuilnaam. Als je als schrijver volhoudt dat het boek fictie is en iedereen weet wie wie is, noem dan maar de echte namen.

Weet u waar ik nou zin in heb? In een boek schrijven over alleen maar bekenden, die met naam en toenaam de liefde bedrijven, bij u in de straat in Haren.